Muz Cumhuriyeti, diyorduk. Eksikmiş. Tam adı Türkiye Hacamatçılar Cumhuriyeti’ymiş.

“Bir zincirin kuvveti zayıf halkası kadardır” ve bugün Türkiye Cumhuriyeti, Tayyip Erdoğan adında somutlanan zayıf halkaya asılı duruyor. Zayıf halkanın kopma emareleri de çoğalıyor.

Kemalizmin eleştirisi ve Kemalizme karşı yıpratma savaşı Türkiye Marksizmiyle başlamıştır. İkinci ve yıkıcı eleştiri Kürdistan Hareketinin silahlı eleştirisidir. Kemalizm, baştan beri ama 30 yıldır kesintisizce Kürdistan Hareketi duvarına çarpmaktadır.

Sözle ve/ya da silahla devletin dışında, devlete karşı bir politik öznellik arayışı içinde olanlar Kürdistan Devrimi etrafında isteyerek ya da nesnel olarak birleşiyorlar. Silahla varlık kazanan, silahla yeni politik açılımlara yönelen Kürdistan Devrimi Türkiye liberalizmiyle Türkiye Solunu ihtiyat kuvvetleri haline getirdi. Burada hayırla anılan politik durum Kürdistan Özgürlük Hareketinin devrimciliğidir. Türkiye tarafında sarf edilen eleştirel sözün değeri de ancak bu devrimcilikle beraber ortaya çıkabiliyor.

1 Kasım seçim sonuçlarıyla birlikte iki politik kuvvet, karşımıza bir kez daha ‘kale gibi’ dikilmiş oldu. Tayyip devleti ve PKK Kürdistanı. Türkiye ve Kürdistan adlarıyla bir devlet ve bir devletleşme girişimi, seçim sonuçlarıyla varlıklarını tahkim etmiş bulunuyorlar. 1 Kasım seçiminin temel politik sonucu budur.

Ankara, varlık-yokluk sarkacındaki Tayyip devletinin, Kürdistan Özgürlük Hareketine ve onu destekleyen Kürdistan Türkiyesi’ne karşı açıktan yürütmeye başladığı şiddet-politikanın içimizi dağlayan bir aşamasıdır.